“istanbul! senin o gazetelerde gece elbisesiyle gidileceği ilan edilen yeni eğlence yerlerini , yeni gazinolarını, lidolarını istediğim yok; ben, orada bir hukuk talebesi iken kitabımı alıp çalışmaya gittiğim gülhane parkı’na yine gidip o eski sıraya oturmak istiyorum. ben, senin ada vapuruna değil, sevdiklerimin mezarlarını ziyaret etmek üzere o mütevazı eyüp vapuruna binmek istiyorum. istediğim o kalabalığı ile beraber ruhu da değişmiş beyoğlu’nda eğlenmek değil, ben ruhuma denk fakir istanbul’un sokaklarında, serin bir sonbahar gününü bir harmani gibi sarınarak sadece yürümek istiyorum.”

ziya osman saba